Rozdział 9

Wiedziałam, że tak to się skończy. Jakiej decyzji bym nie podjęła, ktoś z nas by cierpiał. Znów poczułam łzy w oczach. Wiedziałam, że to co zobaczył zraniło go i że prawdopodobnie nie będzie chciał już ze mną rozmawiać, ani na mnie patrzeć.

- Diego, chodzi o to...

- Że byłaś ze mną, żeby on był zazdrosny? - wiedziałam, że jest zły, ale jego słowa bolały. Dobrze wie, że taka nie jestem.

- Wiesz, że tak nie było. Kocham cię, ale...

- Ale jego bardziej? - znów mi przerwał. - Po tym co ci zrobił? Violetto, zastanów się...

- Nie chcę się zastanawiać! Nie rozumiesz, że ja też czuję się źle?! To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu! Nawet sobie nie wyobrażasz, ile razy zamieniałam zdanie, ale muszę powiedzieć jedno. Za każdym razem gdy myślałam o Leonie, rozum mi podpowiadał ciebie. Ale ja nie chcę myśleć. Chcę czuć. Przepraszam Diego - powiedziałam i poczułam, że mam mokre policzki. Ledwo trzymałam się na nogach, więc Leon pomógł mi usiąść na ławce. Naszej ławce, tej ze snu. Znów zaczęłam się trząść, ale tym razem nie z zimna, ale z powodu stresu. Czułam się okropnie, bo wiedziałam, że to przeze mnie cierpi Diego, ale ja wybrałam. Kocham ich obu, ale Leon zajmuje w moim sercu szczególne miejsce. Moje drgawki wciąż nie przechodziły. Diego już poszedł, a Leon starał się coś zaradzić.

- Chodź. Idziemy do mnie. Jest bliżej, a ty za moment zamarzniesz - powiedział wciąż pocierając moje ramiona.

Chciałam wstać, ale kolana się pode mną ugięły. Nie byłam w stanie sama iść. Leon wziął mnie na ręce i starał uspokoić, ale wiedziałam, że sam się martwi. Zaczęłam zauważać przed oczami czarne plamy.

- Leon... - szepnęłam, a potem była już tylko ciemność.

***

- Violetta? Viola?! - zacząłem wołać. Zemdlała mi na rękach. Zacząłem się bać i jak najszybciej poszedłem z nią do szpitala. Na szczęście było blisko. Lekarze od razu zabrali ją na badania. Trzymali ją tam już pół godziny. Zadzwonił jej telefon. To Fran.

- Violu, gdzie jesteś? Piżama party się już zaczęło.

- Violetta nie będzie mogła przyjść.

- Leon? Skąd masz telefon Violi?

Opowiedziałem im o sytuacji z Diego i o Violettcie.

- Zaraz tam będziemy.

- Wszystkie może lepiej nie. Lekarze się nie ucieszą.

- To... Ludmi przyjdzie z Larą, a my zostaniemy u mnie. Tata Violetty już wie?

- Dzwoniłem do niego, ale nie odbiera. Pewnie ma jakieś spotkanie.

- To zadzwoń do Angie.

- Dobry pomysł.

Gdy ciotka Violetty się dowiedziała, od razu wsiadła w samochód. Dziesięć minut później była na miejscu. Po drodze spotkała dziewczyny i zabrała je ze sobą. Lara od razu usiadła obok mnie i zaczęła mnie pocieszać. Opowiedziałem jeszcze raz dokładnie co się wydarzyło.

- To mogło być z przemęczenia - powiedziała Angie. - Poza tym, od śniadania nic nie jadła, bo nie wróciła do domu ze szkoły.

Siedzieliśmy tak jeszcze pół godziny. To najdłuższe pół godziny w moim życiu. Przypomniało mi się jak ja leżałem w szpitalu. Violetta na pewno nie czuła się tak, jak ja teraz, chociaż... Musiała chyba już wtedy coś do mnie czuć. Przecież inaczej by mnie nie wybrała. Ten wybór. To ją zmęczyło. I to, że musiała się tłumaczyć przed Diego... Siedziałem tak i myślałem, gdy z sali wyszedł lekarz. Od razu się poderwałem i podszedłem do niego.

- Co z nią?

- Panna Castillo jest bardzo osłabiona. Z badań wynika, że prawie nic dzisiaj nie jadła i przeżyła dość silny stres. Tym razem nic jej nie jest, ale następnym może nie mieć tyle szczęścia. Trzeba pilnować, żeby zjadała pięć regularnych posiłków, a przez następny tydzień nie może się zbytnio przemęczać. Ze szpitala może wyjść jutro po badaniach.

- Można do niej wejść?

- Tylko jedna osoba.

Wszystkie popatrzyły na mnie.

- Angie, może ty...

- Nie Leon. Ty wejdź - uśmiechnęła się do mnie.

W sali było tylko jedno łóżko i mnóstwo pikających maszyn. Wszystkie były podłączone do mojej Violetty.

- Leon - powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.

- Nic nie mów. Odpoczywaj - usiadłem obok i zacząłem głaskać ją po dłoni. 

- Leon...

- Miałaś nic nie mówić - uśmiechnąłem się.

- Ale...

- Cicho! 

Patrzyliśmy na siebie. Cieszyłem się, że to nic poważnego. Już jutro będę mógł zobaczyć ją w domu, a nie w tej zimnej sali. Tak zapatrzyłem się w jej oczy, że zapomniałem o wszystkim. Są takie duże i błyszczące. Brązowe jak czekolada. 

- Leon, co ty tu robisz?

- Siedzę przy mojej dziewczynie. Myślisz, że mógłbym cię zostawić samą?

- Ale nie musiałeś tu siedzieć.

- Owszem musiałem - uścisnąłem mocniej jej dłoń. W szybie w drzwiach zobaczyłem twarz Ludmi. Ona mi groziła ręką! Najpierw mówi, że mam wejść pierwszy, a teraz karze mi wychodzić. Co za baba! - Może już pójdę. Ludmi zaraz drzwi wyważy - pochyliłem się, żeby ją pocałować w policzek, a jedna z maszyn zaczęła dziwnie szybko pikać. Przeraziłem się, a Viola zrobiła się czerwona. Do sali wbiegła pielęgniarka.

- Skarbie, co to było? Miałaś puls jakiego jeszcze nigdy nie widziałam...

- To nic takiego - powiedziała i zerknęła na mnie tymi swoimi oczami. Pielęgniarka chyba zrozumiała o co chodzi i wyszła z uśmiechem na twarzy. Ja wciąż nie ogarniałem.

- Nie chcą ci zrobić żadnych badań? Sama mówiła, że jeszcze nie widziała tak wysokiego pulsu.

- Leon, to nie było konieczne. Zobacz, już jest w porządku.

- No dobra. Idę, bo Lu mnie udusi - znów pochyliłem się nad Violą i znów zaczęło pikać. Tym razem nikt nie przyszedł. Viola znów się zarumieniła, a ja wciąż nie ogarniałem.

- Może to jest zepsute? - podszedłem i zacząłem pukać w aparat.

- Nic nie jest zepsute - powiedziała zmieszana.

- To o co chodzi?

- Ty tylko udajesz głupka czy serio nie rozumiesz? - O co chodzi? Ona mnie obraża czy sobie żartuje. Rozłożyłem ręce w geście bezradności. - Ja tak na ciebie reaguję debilu! - zakryła sobie twarz poduszką. 

Puls jej przyspiesza na mój widok. Poczułem jakbym zaczął unosić się kilka metrów nad ziemią. Jej serce. Bije szybciej. Gdy MNIE widzi. Mnie, nie Diego!

- Violuś, nie chowaj się - zdjąłem jej poduchę z twarzy. Nadal była zarumieniona. - To urocze - powiedziałem i pochyliłem się po raz trzeci. I tym razem oboje zignorowaliśmy pikanie. Gdy dotknąłem jej policzka słychać było prawie ciągły dźwięk. Do sali wparowała pielęgniarka z uśmiechem na ustach.

- Kochanieńki, nie stresuj mi pacjentki! Ona ma odpoczywać.

- Już wychodzę - uśmiechnąłem się do Violi i wyszedłem.

- Verdas, czy ty nie znasz migowego? - zapytała Ludmi. - Od dziesięciu minut ci pokazuję, żebyś wyszedł. My też chcemy zobaczyć się z Vilolą.

- Wiem - uśmiechnąłem się. - A to nie był migowy, tylko... Ludmiłowy.

- Ja cię kiedyś... - zaczęła dusić powietrze,a potem chyba urywała głowę... 

- Violetta ci nie pozwoli zrobić mi krzywdy - powiedziałem i pokazałem jej język.

- To wy się tu kłóćcie, a ja idę do Violi - powiedziała Lara.

- Gdzie Angie?

- W Studio. Poszła nas usprawiedliwić. I przez ciebie Lara weszła pierwsza. Dzięki Verdas!

***

Rozmawiałam z Larą jakieś dziesięć minut, bo do sali weszła Lu. Wyglądała, jakby jakiś ptak chciał uwić gniazdo na jej głowie.

- Co ty masz na głowie? - zaśmiałam się.

- Nie możemy być tu we dwie - powiedziała siostra mojego chłopaka. Jak to fajnie brzmi - mój chłopak Leon...

- Lekarz powiedział, że możemy wejść wszyscy. Uprzedzając twoje pytanie - zwróciła się do mnie. - Wysłałam Leona po wodę. A to na głowie, to włosy Violetto. I wyglądałyby świetnie, gdyby nie twój chłopak.

- Co zrobił?

- Powiedziała, że współczuje Violi takiego chłopaka, a potem, że nie jestem przystojny - powiedział Leon. - Mam wodę - wyszczerzył zęby.

- Leoś, nie wolno roztrzepywać Ludmiły - skarciłam go jak dziecko, a on zrobił taką minę. 

- Bo ona powiedziała, że nie jestem przystojny...

- Oboje wiemy, że jesteś - szepnęłam tak, żeby tylko on usłyszał i dał mi buziaka w policzek.

- Dlaczego już nie pikasz?

Oboje zaczęliśmy się śmiać, a Lu i Lara spojrzały na nas jak na wariatów.

- To może pamiątkowa fotka? - zaproponowała Lara i zrobiła mi zdjęcie

Posiedzieli jeszcze godzinę. Potem odwiedziły mnie Fran, Cami i Naty. Umówiłyśmy się, że za tydzień u mnie zorganizujemy nocowanie. Potem przyszli Marco i Fede. Oczywiście musieli pooglądać wszystkie aparatury z każdej strony i wcisnęli jakiś guzik. Maszyna zaczęła pikać i dziwnie brzęczeć. Pielęgniarka wygoniła ich z sali i mają zakaz pojawiania się u mnie, chyba że będzie z nimi ktoś dorosły. Przyszli też Maxi i Broduey. Dali mi ogromną czekoladę i misia. Rozmawiałam z nimi chwilę, gdy w odwiedziny przyszedł tata. Było już bardzo późno, więc nie został długo. Powiedział, że musi podziękować Leonowi, za to, że mnie tu przyniósł i przy mnie siedział. Miałam kłaść się spać, gdy do sali wszedł ktoś jeszcze...

________

Pewnie wiecie kto, ale już trudno XD

Kolejny jakoś po południu :)