Rozdział 13

Reszta zajęć minęła względnie spokojnie. Dopiero na lekcji z Gregorio rozpętało się piekło. Broduey i Diego spóźnili się, Tomas i Fede cały czas się śmiali, a Ludmi i Cami nawijały o butach. Naszemu "kochanemu" nauczycielowi zaczęła pulsować taka mała żyłka na czole i szczęka wysunęła mu się do przodu. Myślałam, że nie wytrzymam ze śmiechu, odwróciłam się przodem do Leona, oparłam mu głowę na torsie i zaczęłam chichotać. Po chwili do sali wszedł Antonio i zastał totalny chaos. Wszyscy staliśmy pod ścianą, a Gregorio miotał się po całej klasie i wydzierał, że jesteśmy żałośni, nie mamy talentu i nic nigdy nie osiągniemy. 

- Grogorio! Opanuj się człowieku, a wy - zwrócił się do nas. - skupcie się na tańcu. Za miesiąc planujemy zorganizować przedstawienie i liczę, że wszyscy się do tego przyłożą. Więcej informacji udzielimy wam jutro.

- Ale Antonio! Oni nie są jeszcze gotowi! Widziałeś jak tańczą? Antonio... - Gregorio pobiegł za nim, a my zaczęliśmy dyskutować o przedstawieniu. Fajnie byłoby zagrać główną rolę... Ale najważniejsze, że będę mogła wystąpić z moimi przyjaciółmi. Zaproszę tatę, babcię, Angie... Jade! Muszę coś wymyślić na to przyjęcie charytatywne!

- Leon, mam prośbę - powiedziałam. Wiedziałam, że się zgodzi, ale muszę zapytać.

- Słucham skarbie.

- Jade organizuje imprezę charytatywną i będę musiała zaśpiewać. Pomożesz mi coś napisać? Oczywiście potem ze mną zaśpiewasz...

- No nie wiem, nie wiem... Jak ładnie poprosisz - uśmiechnął się łobuzersko.

- Ale tu jest pełno ludzi. I Gregorio może wrócić w każdej chwili.

- Troszkę adrenaliny nie zaszkodzi - och, dlaczego on ma taki cudowny uśmiech?! I dlaczego ja wciąż tak na niego reaguję? Jak patrzy na mnie w ten sposób, to czuję, jak miękną mi kolana i zapominam o wszystkim dookoła. 

- No dobra - zbliżyłam się do niego i go pocałowałam. Ludmi i Naty to zauważyły i na wszelki wypadek nas zasłoniły. Jednak Diego wszystko widział. Z jednej strony było mi przykro, ale nie będę rezygnowała z całowania mojego chłopaka, dlatego, że inny cierpi. Ja kocham Leona i on musi się z tym pogodzić. Leon pocałował mnie jeszcze raz i do sali wpadł nauczyciel. 

- Koniec gadania! - był wściekły. - Zaczynamy od nowa. Pięć, sześć, siedem, osiem...

Po zajęciach poszłam z Leonem do sali od muzyki, żeby napisać jakąś piosenkę. Po chwili zaczął grać jakieś przypadkowe nuty i tak powstała melodia. Ja w między czasie wymyślałam słowa. Po godzinie piosenka była gotowa. Teraz wystarczy ją przećwiczyć. Dałam jej tytuł Como Quieres.

- Mam dla ciebie niespodziankę powiedział Leon i zaczął grać jakąś inną melodię.

Gdy skończył przytuliłam się do niego.

- Napisałem ją dla ciebie - uśmiechnął się.

- Kiedy?

- Może to ci się wyda dziwnie, ale w Paryżu.

Spojrzałam na niego. On mówi poważnie? We Francji miałam chęć go udusić. On mnie zresztą też. I napisał dla mnie piosenkę...

- Jak?

- Po naszej kłótni nie mogłem zasnąć i tak jakoś zacząłem myśleć nad słowami i wyszło mi Voy Por Ti. Dopiero niedawno zdałem sobie sprawę, że napisałem ją dla ciebie.

- Och Leon - powiedziałam i go pocałowałam. 

Do sali ktoś wszedł.

- Sorry. Nie wiedziałem, że tu jesteście. 

- Diego, zaczekaj!

- Violetto, już powiedzieliśmy sobie wszystko, co mieliśmy do powiedzenia. Cześć. 

I znów mnie unika. Mam tego dosyć. Okey, nie to nie. Nie mam zamiaru go prosić, żeby był moim przyjacielem.

~Diego~

I znów to samo! Dzisiaj już trzeci raz widzę jak się całują i za każdym razem boli tak samo. Dlaczego ona mi się aż tak podoba?! I dlaczego wybrała Verdasa, a nie mnie?! Przecież on ją tyle razy zranił. A teraz nie widzą świata poza sobą... Byłem tak zamyślony, że na kogoś wpadłem.

- Patrz jak łazisz - usłyszałem. No tak. Ma taki sam charakter jak brat.

- Wybacz, księżniczko - powiedziałem z ironią i planowałem odejść.
- Licz się ze słowami Domingez.

- A co? Zamierzasz mi przywalić?

- Na razie nie. Ale mogę zmienić zdanie - powiedziała i poszła. Jest taka sama jak on: arogancka, wredna i egoistyczna. Nie wiem, jak Violetta może się z nimi zadawać. Usiadłem przed szkołą i po prostu siedziałem. Nie wiedziałem, co zrobić. Nie chciałem wracać do domu, bo mama zauważyłaby, że coś jest nie tak, a nie chciałem się przed nią tłumaczyć. Ze Studia wyszli Violetta, Leon i Lara. A mogłem pójść gdzieś indziej. Leon i Lara poszli za szkołę. Pewnie po motory. Viola patrzyła na mnie. Z jednej strony nie chciałem z nią rozmawiać, ale z drugiej miałem nadzieję, że do mnie podejdzie. I tym razem powiedziałbym, że mogę zostać jej przyjacielem. Brakuje mi jej. Patrzyła jeszcze chwilę i odwróciła się. Założyła kask i wsiadła na motor. Pojechali. A ja wciąż siedziałem sam. Musze coś zrobić ze swoim życiem...

~~~

_________

Jest krótki, bo nie wiem, co napisać XD

Podobał wam się ostatni odcinek Violetty?

Ja prawie cały czas płakałam :p