Rozdział 3

To nie możliwe! On nie może z nami lecieć. Ale leci. Dlaczego? Też mnie zauważył, bo uśmiechnął się głupkowato. Obok niego siedziała jakaś dziewczyna. Pewnie jego siostra. Ma takie same dołeczki...

Podeszła do naszych ojców i coś powiedziała. Chwilę później usiadła obok mnie.

- Zamieniłam się miejscami z twoim tatą - wyjaśniła. - Jestem Lara, siostra tamtego kretyna - wskazała na Leona. Ja się uśmiechnęłam.

- Jestem Violetta, ale mów mi Viola.

- Leon opowiadał mi o tobie.

- Poważnie? Coś czuję, że niezbyt pozytywnie...

- Mówił, że jesteś niezdarna, niemiła, arogancka i wredna... Ale wydaje mi się, że to tylko jego wersja historii.

Opowiedziałam jej jak było.

- No tak. Cały Leon. Cieszę się, że nie uległaś jego urokowi. Owija sobie wszystkie dziewczyny wokół palca. To irytujące.

- Domyślam się. Ty tez uczysz się w Studio?

- Tak, ale w innej klasie. Lubię śpiewać, ale bardziej kręcą mnie motory. 

- Nauczysz mnie jeździć?

- Jeśli chcesz - uśmiechnęła się. Czuję, że będziemy się dobrze dogadywały.

Wylądowaliśmy dwie godziny później. Z lotniska było widać wieżę Eiffla. 

Schodziłam po schodach, gdy usłyszałam za sobą:

- Tylko się nie potknij.

Miałam chęć walnąć go torbą. Co on sobie myśli?!

Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do hotelu. Nasi ojcowie mieli pokój 387, a my 388. W naszym były dwa łóżka. Lara spojrzała najpierw na brata, a potem na mnie. 

- Ja śpię z tobą - zwróciła się do mnie.

- Spoko.

- To ja zajmuję łazienkę - powiedział Leon i pobiegł. Nie miałyśmy z nim szans. Godzinę później wyszedł w samych spodniach od piżamy. Zakręciło mi się w głowie. Czemu on jest taki wysportowany? Weszłam do łazienki. A mogłam puścić Larę! Cały czas czuć było jego żel pod prysznic. Na szafce leżała jego koszulka. 

- Nie zapomniałeś czegoś?

- Nie...

Rzuciłam nią w niego. 

- Mogłaś ją sobie zatrzymać - uśmiechnął się.

- Dzięki. Mam swoje - zamknęłam się w łazience.

Następnego dnia

Dzisiaj będziemy zwiedzać Paryż. Nie mogłam się tego doczekać. Zaraz po śniadaniu przebraliśmy się i wyszliśmy na miasto. Z Larą na zmianę robiłyśmy sobie zdjęcia. Leonowi tez kilka zrobiłyśmy. No... Lara robiła. Ja nie potrzebuję jego zdjęć. Siedzę w pokoju i czekam na kolację. Z nudów zaczęłam je przeglądać.

Jedno jest pewne - togo dnia nigdy nie zapomnę. Nawet obecność Leona mi bardzo nie przeszkadzała. Owszem, dogryzał mi czasami, ale dało się go znieść. Po kolacji wróciliśmy do siebie. 

- A co powiecie na seans filmowy? I tak zobaczyliśmy cały Paryż - powiedziała Lara.

- Czemu nie - zgodziłam się. Zaczęłyśmy wybierać film, a Leon zrobił popcorn. Padło na horror. Był na serio przerażający. Ja i Lara prawie cały czas miałyśmy zamknięte oczy, a Leon się śmiał. Śmiał się na horrorze! Zaczęłam wątpić czy wszystko z nim w porządku. Gdy film się skończył, włączyłyśmy komedię romantyczną. Leon w połowie zasnął, ale my oglądałyśmy przez cały czas. Położyłyśmy się spać o 3 w nocy. Miałam nadzieję, że nie przyśni mi się koszmar. Zamknęłam oczy i od razu zasnęłam. Śniło mi się, że jestem księżniczką ubraną w suknię od Jade, którą porwała zła czarownica i zamknęła w wieży. Przyjechał rycerz na białym koniu, pokonał wiedźmę i chciał mnie pocałować. Zdjął hełm i zobaczyłam zielone oczy i dołeczki na policzkach. Obudziłam się z krzykiem. Nad moim łóżkiem stał Leon, a Lara siedziała obok.

- Koszmar?

- Można tak powiedzieć.

- Opowiesz? - zapytał Leon.

- Chyba śnisz.

- A mi? 

- Później - powiedziałam i znów się położyłam.