Voy Por Ti: Rozdział 68

Następnego dnia

Fran

Dzisiaj są 19 urodziny Tini. Tydzień temu chodziłem po wszystkich domach i rozdawałem zaproszenia z tatą. I pomyśleć, że jak byłem mały to fascynowałem się pracą listonosza. Po zalepieniu kolejnej koperty miałem dość. Język suchy jak wiór. I jeszcze trzeba to było porozwozić. Jeszcze żeby wszyscy mieszkali obok siebie, ale nie! Jeździłem jak głupi z jednego końca miasta na drugi... Ale już po sprawie. Teraz pójdę do pokoju, walnę się na łóżko i nie wstanę do 17... Może 16.30, bo trza się jeszcze ogarnąć... Zdążyłem wbiec na schody, kiedy z kuchni wyleciała mama w fartuchu i cała w mące.

- A ty gdzie? Jazda do ogrodu pomóc ojcu z lampkami!

I tyle z mojego odpoczynku. Poszedłem do taty i zaczęliśmy rozstawiać te wszystkie świeczki, a mama tylko dawała nam komendy z kuchennego okna otwartego na szeroko. Od rana siedzi w kuchni. Nawet śniadanie zaniosła Tini do pokoju, żeby przypadkiem nie zobaczyła tortu. Mi na urodziny nie przyniosła naleśników... Ledwo Martina zjadła, pojawił się Jorge i gdzieś ją zabrał.

Też sobie kiedyś kupię taki motor...

- Fran, patrz gdzie idziesz! Zaraz wdepniesz w moje begonie!!! - krzyk mamy wyrwał mnie z marzeń i w porę skręciłem w lewo. Niestety, tam stał karton, o który się potknąłem. Tata podbiegł do mnie, ale zamiast pomóc mi się podnieść, patrzył czy nie potłukłem lamp.

- Właściwie, to co dajecie Tini na urodziny?

- Zobaczysz w swoim czasie. A co?

- Bo... Może dołączyłbym się do prezentu...

- Haha... A dokładałeś się? Nie. No właśnie. Było pomyśleć wcześniej. Pomyśl i coś kup, a ja porozstawiam krzesła.

Położyłem się na hamaku i mnie olśniło! Pobiegłem do domu po kasę, a potem na miasto.

Lodo

- Nie mam się w co ubrać... - jęczałam tak Xabiemu od pół godziny.

- Przecież masz całą szafę ubrań - powiedział pocierając skronie.

- W takim razie: Nie wiem w co się ubrać.

- Załóż cokolwiek. I tak będziesz wyglądała ślicznie.

- Łatwo ci powiedzieć. Założysz koszulę i spodnie i tobie będzie wszystko jedno. A ja? Właściwie to jaką koszulę zakładasz?

- Białą. I czarną marynarkę.

Zaczęłam się zastanawiać i w końcu wybrałam białą sukienkę w czarne kropki.

- Na nareszcie!

Diego

Lara siedzi w garderobie od godziny i ciągle tylko coś z niej wypada - albo bluzka albo spódnica...

- Diego, pomóż. Co mam założyć?

- Nie wiem. Nie znam się.

- No tak. Tak jest najładniej powiedzieć.

Westchnąłem i poszedłem do niej. Ustałem obok niej i od razu wpadła mi w oko biało-różowa sukienka.

- A to?

- Nie co ty. Tego nie zało... Chociaż. Poczekaj przymierzę.

Po chwili wyszła z łazienki niczym anioł.

- Może być?

- Cudownie - powiedziałem, podszedłem do niej i pocałowałem.

Facu

Siedzę z Samuelem i Ruggero u Mechi i wszyscy gapimy się w drzwi od łazienki. Tylko czekamy, aż dziewczyny wyjdą. Ile cJorgzasu można się przebierać. W końcu się doczekaliśmy. Najpierw wyszła Alba, potem Candelaria, i w końcu Mechi.

- No nareszcie - powiedzieliśmy jednocześnie.

Anna

Jorge zaprosił mnie wczoraj na urodziny Tini. Nie do wiary, że znamy się dopiero jeden dzień, a oni mnie zapraszają. Przygotowałam sobie ubrania wcześniej. A zeszło mi z tym ponad pół godziny. Teraz szybki prysznic i muszę coś zrobić z włosami!

Jorge

Zabrałem Tini do siebie, a potem na zakupy, żeby był czas wszystko przygotować. Chyba zaczyna się czegoś domyślać, bo ciągnę ją od sklepu do sklepu i nie pozwalam wrócić do domu... o 16.30 dostałem smsa od Fran, że wszystko jest już gotowe i w tym momencie z przebieralni wyszła moja księżniczka w przepięknej sukience. Idealnej na dzisiejszy dzień.

- Wyglądasz cudownie. Przepraszam - zwróciłem się do ekspedientki. - Chcę zapłacić za sukienkę i buty. I proszę odciąć metkę.

- Jorge...

- Cii. Po chwilo powiedziałem - czegoś mi tu jeszcze brakuje - i uśmiechnąłem się tajemniczo. Wyjąłem zza pleców czerwone pudełeczko i powiedziałem - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin księżniczko - dałem jej całusa w czoło.

Otworzyła prezent i właściwie od razu rzuciła mi się na szyję.

- Dziękuję - szepnęła.

Odwróciła się, założyłem jej wisiorek i jej strój był kompletny.

- Ten klucz jest do twojego serca?

- Tak. Ale moje serce też masz i wiem, że jest u ciebie bezpieczne - zobaczyłem, że w jej oczach zbierają się łzy. - Nie płacz...

- To ze szczęścia.

- Jak się cieszysz to się śmiej, a nie płaczesz. A teraz chodź.

Tini

Jorge odwozi mnie do domu. Ciekawe czemu nie pozwolił mi się przebrać... Byliśmy na miejscu. Kiedy weszliśmy do salonu zapaliły się wszystkie światła i moi przyjaciele i rodzina krzyknęli: Wszystkiego najlepszego! Podbiegł do mnie Nick z kartką zrobioną przez niego. Potem wszyscy mnie całowali i ściskali. Mama zaprosiła nas do salonu i usiedliśmy do stołu. Potem tata wniósł tort i od razu zrobili mi z nim zdjęcie:

Po zjedzeniu tortu, Fran ustał na krześle i zawołał:

- A teraz tańczymy!!! - i od razu podbiegł do Anny. Chyba mu się spodobała... Część z nas tańczyła w domu, a część w ogrodzie, bo wszyscy nie zmieścilibyśmy się.

Fran jak zwykle łaził z aparatem i błyskał wszystkim po oczach.

Po dwóch godzinach tańca wyszliśmy wszyscy na taras.

- Czas na prezenty - zawołała mama.

Posadzili mnie na krześle z przywiązanymi do niego balonami z cyfrą 19 i po kolei znów składali mi życzenia. Od dziewczyn dostałam album z naszymi zdjęciami, od chłopaków ogromnego miśka. Był prawie tak wielki jak ja! I kwiaty. Od państwa Blanco bransoletkę pasującą do wisiorka i całą masę słodyczy. Potem podszedł Fran i dał mi małą paczuszkę.

- Wszystkiego najlepszego siostra. Otworzyłam i zobaczyłam śliczny zeszyt oprawiony w skórę z moim imieniem i śliczne wieczne pióro. - To żeby kartki z piosenkami nie walały się po całym domu - zażartował.

Na końcu podeszli do mnie rodzice.

- Żeby dać ci prezent musimy gdzieś pojechać - powiedzieli i założyli mi opaskę na oczy. Wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy. Kiedy trasa się skończyła i wyszłam z pojazdu, poczułam zapach morskiego powietrza. Podprowadzili mnie kawałek i zobaczyłam to:

- I że to moje?

- W stu procentach - uśmiechnęła się mama.

Weszliśmy do środka i zobaczyłam przepiękny salon

Miałam z niego przepiękny widok

Obok była kuchnia z jadalnią

Później rodzice zaprowadzili mnie do sypialni

A później do łazienki

Diego podszedł do prysznica i powiedział:

- Hm... Jakby się tak trochę ściaśnić, to dwie osoby by się zmieściły - i przez ten komentarz oberwał od Lary.

- Ty to tylko ciągle o jednym - syknęła.

- Co ja takiego powiedziałem?!

My tylko się zaśmialiśmy i zeszliśmy schodkami z salonu na plażę.

Resztę wieczoru spędziliśmy na piasku patrząc na morze. O północy wszyscy powoli się rozchodzili. Fran odwiózł Annę, nasi rodzice pojechali i zostałam sama z Jorge.

- Najlepsze urodziny w życiu...

- Cieszę się - powiedział i zmoknął mnie w policzek.

Zaczęło mi się robić zimno i Jorge to zauważył. Zdjął marynarkę i założył mi na ramiona. Wtuliłam się w niego i siedzieliśmy tak, aż usnęłam. Nawet nie wiem jak, ale znalazłam się w nowym łóżku.

- Nie idź - szepnęłam pół-śpiąca, pół-żywa. Usłyszałam jak się śmieje, potem ugięło się łóżko i od razu przysunęłam się do mojego księcia.