Rozdział 65

Tini

... Poczułam czyjąś rękę na ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam zielone oczy, za którymi tak bardzo tęskniłam...

- Tini - powiedział nieśmiało. - Możemy chwilę porozmawiać?

- T-tak, jasne.

Wziął mnie za rękę i poprowadził do najbliższej ławki. Usiedliśmy na niej i kątem oka zauważyłam, że nasi przyjaciele patrzą w naszą stronę. Postanowiłam ich jednak zignorować.

- Jorge.../Tini... - powiedzieliśmy jednocześnie i uśmiechnęliśmy się do siebie - Ty pierwszy/Ty pierwsza - i znów śmiech. Jorge położył mi rękę na ustach, żebym czegoś nie powiedziała i zaczął:

- Może ja zacznę. Przepraszam cię, że zrobiłem wtedy taką aferę. Masz rację - przesadziłem i bardzo tego żałuję, bo mogliśmy świetnie spędzić ten wyjazd. Razem. Czuję się jak ostatni kretyn, ale nie mogłem znieść myśli, że ktoś mógłby mi cię odebrać. Przyznaję - jestem zazdrosny, ale tylko dlatego, że bardzo cię kocham i nie chcę cię stracić. Przepraszam, że cię zraniłem i obiecuję, że to się nie powtórzy. Nawet jeśli mielibyśmy być tylko przyjaciółmi... Chociaż mam nadzieję, że jednak będziemy razem...

Opuścił swoją rękę, a ja popatrzyłam mu głęboko w oczy i przytuliłam.

- Oczywiście, że do ciebie wrócę głuptasie.

Wstaliśmy, Jorge wziął mnie za rękę i wróciliśmy do naszej paczki.

- Już się pogodziliście? - zapytał niby zdziwiony Xabi. Lodo szturchnęła go łokciem i wszyscy się zaśmialiśmy. Jak dobrze znowu czuć dotyk jego dłoni...

- Dzieciaki, bo spóźnimy się na lotnisko! - zawołał Rodrigo.

Pobiegliśmy do autobusu. Szkoda, że musimy już wyjeżdżać. Jednak w drodze na lotnisko, Rodrigo i Lara już rozmawiali o ewentualnej wycieczce do Londynu. 

Buenos Aires, kilka godzin później

Jorge

Tini całą drogę mówiła o tym, co robiła z dziewczynami, ale nie przeszkadzało mi to. Uwielbiam słuchać jej głosu. Nagle zadzwonił jej telefon.

- Halo?

- ...

- Ale muszę? Koniecznie dzisiaj?

- ...

- No dobrze. A mogę zabrać ze sobą Jorge?

- ...

- Ok. Papa.

- Co tam? - zapytałem.

- Za godzinę mam sesję w parku i muszę na niej być.

- Skoro to twoja sesja, to nic dziwnego - zaśmiałem się.

- Pójdziesz ze mną?

- To będzie dla mnie zaszczyt - powiedziałem i pocałowałem jej dłoń.

- Prawdziwy książę z bajki - uśmiechnęła się szeroko Tini.

- Skoro jesteś moją księżniczką, to muszę traktować cię jak księżniczkę - pocałowałem każdy jej palec po kolei.

Gdy byliśmy pod jej domem, Fran już na nas czekał w samochodzie.

- Mam was zawieźć... Gdzieś tam... Wsiadać i zapinać pasy bachory jedne - puścił do nas oczko, a Martina pokazała mu język.

Pół godziny później byliśmy na miejscu. Do Tini od razu dobrało się 50 par rąk, a mnie zagadał jej tata.

- Cześć Jorge.

- Dzień dobry panu.

- Co słychać u rodziców?

- Dziękuję, dobrze. A u pana?

- Też dobrze. Jest taka sprawa... Tini ma za tydzień urodziny. Chcemy jej zrobić niespodziankę i miło by było, gdybyś przyszedł razem z rodzicami i bratem.

- Dziękuję za zaproszenie. Przyjdziemy na pewno. I jeśli mógłbym w czymś pomóc, to proszę mówić.

- Przyda się ktoś do pomocy Fran w dmuchaniu balonów - zaśmiał się pan Steossel.

Po chwili wyszła Tini i wyglądała. niebiańsko. Od razu podszedł fotograf i zaczęli pracować.

Potem poszła się przebrać, wróciła i... wyglądała jeszcze śliczniej...

I kolejna wizyta u stylistów. I kolejna przepiękna Tini. MOJA Tini.

Po chwili podszedł do mnie fotograf. 

- Ty jesteś chłopakiem Martiny?

- Tak.

- Co powiesz na kilka zdjęć ze swoją dziewczyną?

Nie zdążyłem nawet przytaknąć, gdy porwali mnie styliści. Po piętnastu minutach wyszedłem i zacząłem pozować z Tini. Zmienialiśmy stroje jeszcze kilka razy.

W końcu dali nam spokój. Wracałem z Tini na pieszo, bo była ładna pogoda. Po drodze zaprosiłem ją na kolację do siebie.

- Ale nie mam się w co ubrać!

- Moja mama ci coś pożyczy - zapewniłem moją ukochaną.

Kiedy weszliśmy już do domu, Nick od razu rzucił się Tini na szyję.

- Część Tini! Zostajesz u nas?

- Tak. Zostaję - uśmiechnęła się.

- Mamo, pożyczysz Martinie jakieś ubrania do kolacji?

- Oczywiście. Chodź, zaraz coś znajdziemy - powiedziała i uśmiechnęła się. Ja poszedłem do taty powiedzieć o urodzinach.

Tini

- Zobaczmy... To pewnie będzie za duże. To zbyt dojrzałe... O, to będzie idealne. - powiedziała pani Blanco. - Miałam tę sukienkę na pierwszej randce z tatą Jorge. Miałam wtedy 18 lat, jak ty. Martin zabrał mnie wtedy na film Własny kawałek świata z Jose Sacristan i Federico Luppi. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zostanie moim mężem - zaśmiała się. - Przymierz. Mam nadzieję, ze będzie pasowała. A tu masz jeszcze buty i wisiorek.

- Dziękuję bardzo.

Po pięciu minutach byłam gotowa. Pani Blanco pomogła mi jeszcze związać włosy w luźny kok i zeszłyśmy na dół. Kiedy wchodziłam do salonu, zobaczyłam Jorge przytulającego wysoką blondynkę...

_____________

I co? Może być? :)

Dzisiaj pozwoliłam sobie "zagłębić się" w myśli Jorge. Mam nadzieję, że się Wam podobało :)