Rozdział 64

Na początku taka jedna sprawa. 

Mianowicie jeden z komentarzy, a dokładnie jedno słowo  - łaskawie - trochę mnie dotknęło... Może nie potrzebnie, a autor luba autorka komentarza nie miał/miała nic złego na myśli, ale staram się jak mogę. Jednak tak jak pisałam: SZKOŁĄ JEST DLA MNIE NAJWAŻNIEJSZA. W przyszłości chciałabym dostać się na medycynę i muszę w to włożyć jak najwięcej pracy, bo od tego zależy moje dalsze życie. Chciałabym mieś więcej czasu na pisanie bo to uwielbiam, ale jednak nie jestem już w gimnazjum, tylko w połowie liceum i muszę myśleć więcej o przyszłości. Może to brzmi banalnie i żałośnie, ale piszę, co myślę i czuję. Uwielbiam pisać dla Was o Tini i w ogóle, ale mam też lekcje i nie zawsze mam czas dodać rozdział, nawet w weekend. Proszę tylko o wyrozumiałość i cierpliwość. Dziękuję.

Ostatni dzień wycieczki

Jorge

Przez wszystkie dni naszej wycieczki nie rozmawiałem z Tini, a ten cały Austin wciąż chodził z nią i z dziewczynami. Wiem, że rozmawiały o tym z Rodrigo i się zgodził. Nie lubię Austina, ale chyba przesadziłem z tą kłótnią... Nie wygląda, jakby był zakochany w Martinie. Dlaczego jestem takim palantem? Facu powiedział mi to tej samej nocy, której zerwałem z Tini. Następnego dnia widziałem, że ma czerwone oczy, ale potem już tylko się śmiała. Może lepiej jej beze mnie... Chociaż mówiła, że mnie kocha... Może jeszcze nie wszystko stracone.

- O czym tak kontemplujesz? - zapytał Diego ze zmarszczonymi brwiami.

- O Tini - powiedziałam, a Xabi razem ze mną. 

- Dziś ostatni dzień w Paryżu. Pomyśl i zorganizuj coś. Ona na serio cię lubi, co jest dziwne. Spójrz tylko na siebie - powiedział Samuel i udał zniesmaczonego.

Po chwili podszedł do nas Rodrigo. 

- Idziemy do autobusu, macie dziś cały dzień na zakupy, jedzenie itp.

Chłopacy zdążyli strzelić sobie foty, ja i Rodrigo zrobiliśmy to samo:

Potem poszliśmy na spacer i ktoś cały czas robił zdjęcia:

Tini

Mam już dosyć tego, że ja i Jorge zachowujemy się, jakbyśmy się nie znali. MAM DOŚĆ i zamierzam to zmienić. Chciałam zdjęcie z Rodrigo, Facu i dziewczynami, więc podeszłam do niego, wzięłam głęboki wdech i...:

- Em... Jorge, zrobisz nam zdjęcie? - zapytałam cicho. Patrzył na mnie chwile zdziwiony, ale uśmiechnął się delikatnie i powiedział: 

- Jasne!

Jedno zdjęcie z Facundo było ryzykowne, ale chciałam sprawdzić reakcję Jorge. Nic nie powiedział, tylko się uśmiechnął i oddał mi aparat.

- Jakbyś czegoś jeszcze potrzebowała, to chętnie pomogę - powiedział i odkręcił się.

Może jeszcze nie wszystko stracone...

Zajęłam się potem chodzeniem z dziewczynami po sklepach i zdjęciami:

Później poszliśmy do restauracji na obiad. Ja i Facu zamówiliśmy sushi na spółkę, a reszta kurczaka curry. Oczywiście tu też nie obyło się bez zdjęć.

Po posiłku musieliśmy wracać do autobusu, żeby nie spóźnić się na samolot. Miałam iść jeszcze do toalety, kiedy poczułam czyjąś rękę na swoim ramieniu...

_______________

Miłego czytania :)