Rozdział 76 "Nieznane dotąd uczucia"

- Leon? - zapytała zdziwiona Violetta i od razu kichnęła. - Co ty tu robisz?

- Wyglądasz strasznie - powiedział chłopak i usiadł na brzegu jej łózka.

- To właśnie chce usłyszeć każda dziewczyna. - Mimo wysokiej gorączki, wciąż było ją stać na sarkazm.

- Przepraszam - odpowiedział Leon. - Bardzo źle się czujesz?

- Hm.. Mam 40 stopni gorączki, nie mogę oddychać, non stop kicham, boli mnie głowa, ale nie, czuję się wprost cudownie.

- Po co ta ironia? - powiedział już lekko urażony. Violetta poczuła się głupio i cicho przeprosiła. - Wybaczam ci, bo masz katarek. A tak serio, to pewnie nie dasz rady jutro przyjść?

- Raczej nie - powiedziała smutno. - Chyba będziemy musieli zaliczyć ćwiczenie w innym terminie.

- Chyba, że...

- Chyba, że co? - zapytała z podejrzliwością. Nie podobał jej się błysk w jego oku.

- Chyba, że cię wyleczę!

- Niby jak?

Ale Leon już jej nie słuchał. Wyszedł z pokoju i pobiegł do kuchni. Poprosił Olgę, żeby ugotowała rosół, a sam wziął ręczniki z łazienki i zrobił z nich ciepłe ziołowe kompresy. Na tacę położył jeszcze aspirynę i dwa batoniki. Wrócił do Violetty, położył jej ręcznik na głowie i podał miskę z zupą. Dziewczyna od razu poczuła się lepiej.

- Nie wiedziałam, że znasz się na przeziębieniach.

- Moja mama jest pielęgniarką, więc nauczyłem się kilku rzeczy mimochodem. A teraz siedź cicho i jedz, a ja idę po herbatę.

Pół godziny później Violetta mogła już siedzieć w salonie, oczywiście pod dwoma kocami i kartonikiem chusteczek pod ręką. Leon włączył jakiś film i usiadł obok dziewczyny. Kilka minut po rozpoczęciu się filmu, przyszła Angie. 

- Cześć dzieciaki - nie była w ogóle zdziwiona na widok Leona, "to pewnie ona mu powiedziała, żeby przyszedł" - pomyślała Violetta. - Jak się czujesz Violu?

- Już lepiej. Może będę w stanie jutro zaśpiewać - uśmiechnęła się promiennie. 

- To świetnie. Leon, zostajesz na kolację? Będę mogła cię później odprowadzić, jeśli chcesz. Mieszkam niedaleko ciebie.

- Nie, dziękuję. Obiecałem mamie, że będę o 19 w domu.

Po filmie Leon położył Violi jeszcze jeden kompres na czoło i obiecał, że przyjdzie po nią rano. Wziął swoją torbę i poszedł do siebie.

- Podoba ci się - Angie spojrzała znacząco na siostrzenicę. - I jest taaki opiekuńczy!

- Angie, daj spokój! To miłe, co dzisiaj zrobił, ale nie zapominaj, że mnie na początku ignorował. Poza tym, nie jest w moim typie - kiedy to powiedziała cichy głosik w jej głowie powiedział: Dobrze wiesz, że JEST w twoim typie! 

Następnego dnia Leon wyszedł z domu wcześniej niż zwykle. Nie chciał się spóźnić, chciał pokazać Violettcie, że potrafi być punktualny. Dokładnie o 9 był przed jej domem. Drzwi otworzyła mu Olga. Od razu poczęstowała go ciasteczkami i zaprowadziła do salonu. Siedzieli tam German i Ramallo.
- Dzień dobry - przywitał się chłopak.
- Och, dzień dobry Leon. Przyszedłeś do Violetty?
- Tak. Jak się czuje?
- Dużo lepiej. I za to chcę ci podziękować - powiedział German i uścisnął mu rękę. - Gorączki już w ogóle nie ma, tylko katar jej jeszcze dokucza. Chciałbym zaprosić ciebie i twoich rodziców dzisiaj na kolację, żeby się jakoś odwdzięczyć.
- Dziękuję, przekażę rodzicom - powiedział Leon, lekko speszony. Wtedy po schodach zeszła Viola. Uśmiechnęła się na jego widok i spojrzała na zegarek.
- Dzisiaj to ja się spóźniłam. Idziemy?
- Jasne.
W drodze do szkoły rozmawiali o ćwiczeniu i konkursie. Leon zaproponował, żeby razem coś zaśpiewali.
- To tak można? Myślałam, że to konkurs indywidualny...
- Pablo czytał nam wczoraj regulamin. Można występować w duecie. Więc jak? Zgadzasz się?
- Czemu nie - uśmiechnęła się promiennie.
Kiedy doszli do Studia, wszyscy uczniowie się za nimi oglądali. Niektórzy nawet pokazywali palcami, a większość dziewczyn  patrzyła na Violettę morderczym wzrokiem. Nie wiedziała o co im chodzi i instynktownie przysunęła się bliżej Leona. Jakby tłum na nią napierał. Weszli do środka i od razu podeszła do nich Fran.
- Viola, możemy chwilę pogadać?
- Jasne. Zaraz wrócę - zwrócił się do Leona i poszła za przyjaciółką kilka metrów dalej.
- Jak się czujesz?
- Dużo lepiej. Leon wczoraj przyszedł i właściwie to dzięki niemu.
- Aha... Violu, czy wy jesteście razem? - zapytała podekscytowana.
- Co? Nie! Skąd ci to przyszło do głowy?
- No.. Przyszliście dzisiaj razem, był wczoraj u ciebie...
- Fran, nie jesteśmy razem. Za krótko go znam. Poza tym nadal do końca nie wybaczyłam mu jego ignorancji. Chodźmy do klasy.
Dziewczyny wróciły do Leona i we trójkę weszli do sali śpiewu. Angie już na nich czekała.
- Kto zaczyna? Nikt nie jest chętny? W takim razie losujemy numerki... Ok. Fran, Diego, zaczynajcie.
Szło im świetnie. Piosenka była melodyjna i romantyczna, jednak dostali tylko po 4, bo nie było widać jakichkolwiek uczuć.
- Musicie zdawać sobie sprawę, że nie zawsze będziecie śpiewać z tym, kogo kochacie czy lubicie. Piosenkarz musi też być po części aktorem. Widz słysząc słowa o miłości, musi ją zobaczyć i ma uwierzyć, że jest prawdziwa. Teraz Violetta i Leon.
Leon ustał przy klawiszach, Viola obok niego i zaczęli śpiewać.

Na początku Viola śpiewała trochę nieśmiało, ale spojrzała Leonowi głęboko w oczy i potem śpiewała już tylko do niego i z nim. Kiedy skończyli miała nogi jak z waty. Jeszcze nigdy nie czuła czegoś takiego. Przytuliła Leona, jakoś tak automatycznie.

- Świetnie. Właśnie to chciałam zobaczyć. Oboje dostajecie po 6.

______________

Trochę krótki :P Mam nadzieję, że się Wam podobał :)

Został już tylko tydzień do wakacji *.* I to ten, w którym w zasadzie nikt już do szkoły nie chodzi XD

Z tego powodu postaram się dodawać rozdziały częściej :)

I chcę jeszcze podziękować Wam za komentarze, ale w szczególności Leosi Verdasowej :*

Uwielbiam takie komentarze, bo pozawalają mi coś zmienić w pisaniu czy historii i w sumie też we mnie samej :)

Niemniej jednak wszystkie Wasze komentarze wywołują uśmiech na mojej twarzy i baardzo poprawiają mi humor :)

Czasem jak czuję się źle, po prostu wchodzę na bloga i czytam to, co piszecie pod postami i to daje mi powera do pisania i w ogóle wszystkiego

KOCHAM WAS :*