Rozdział 59

Jorge

Było ze mną dużo lepiej niż myśleli lekarze i pozwolili mi wcześniej iść do domu. Miałem małe problemy z oddychaniem i zmienianiem pozycji z leżącej na siedzącą, ale było dobrze. W domu siedziałem na sofie, a mama szykowała mi kolację. Rozległ się dzwonek. Nick pobiegł otworzyć. To była Mercedes. Wpadła do domu jak burza i usiadła na fotelu obok.

- Policja namierzyła Tini.

- Co? Gdzie? Kiedy? Czemu nic o tym nie wiem?!

- Spokojnie, już mówię. Tini do mnie zadzwoniła i od razu pobiegłam na policję i zaczęli namierzać telefon, z którego dzwoniła. Jest gdzieś w lesie 50 km od miasta. Już po nią jadą - wyrzuciła to z siebie na jednym tchu, a ja myślałem, że eksploduję z radości! Poprosiłem mamę, żeby zawiozła nas do domu Martiny. Chciałem ją zobaczyć, jak tylko wróci.

Tini

Nie bardzo wiedziałam, co się wokół mnie dzieje. Do pomieszczenia wpadło trzech policjantów i lekarz. Gdy mnie wynosili, zobaczyłam Monicę i jakiegoś faceta wsiadających do radiowozu.

- To jeszcze nie koniec! - krzyknęła blondynka.

Mnie wsadzili do karetki. W drodze do Buenos Aires stwierdzili, że jestem tylko słaba i mogę wrócić do domu, a od poniedziałku znów chodzić do szkoły. 

Pół godziny później stałam pod moimi drzwiami. Weszłam i otoczyli mnie moi przyjaciele i rodzina. Tak się cieszę, że znów ich widzę! Ściskałam wszystkich po kolei. Diego prawie mnie udusił, a Lodo, Lara i w ogóle wszystkie dziewczyny popłakały. 

- Jest jeszcze ktoś, kto chce się z tobą przywitać - powiedziała Cande i zaprowadziła mnie do salonu. Mama zaczęła przygotowywać herbatę i kanapki, a ja weszłam do pokoju. Na kanapie leżał...

- Jorge! - zawołałam i podbiegłam do niego. Pamiętałam zdjęcia, więc powoli i delikatnie przytuliłam się do niego. - Tak strasznie się... A ty... Kocham cię...

- Ja ciebie też. Tak bardzo się o ciebie bałem... Przepraszam.

- Nie masz za co przepraszać.

Wszyscy usiedli przy stole, Diego, Xabi i Facu musieli siedzieć na dywanie, bo zabrakło krzeseł. Rozmawialiśmy o wszystkim, tylko nie o moim zniknięciu, za co byłam wdzięczna. 

- Rany, prawie zapomniałem! - krzyknął Ruggero. - Mam się was zapytać, czy nadal jesteście chętni na wycieczkę do Paryża. 

- Taak! - zawołaliśmy razem.

Poniedziałek, szkoła

Lodo

Nareszcie jesteśmy wszyscy razem. Siedzimy na stołówce i jemy lunch. Ludzie patrzą na Tini i pokazują palcami, ale my nic sobie z tego nie robimy. Cieszymy się sobą i jest wspaniale!

Potem rozległ się dzwonek i trzeba było iść do klasy na angielski. Rodrigo, nasz nauczyciel, już tam był.

- Dzień dobry dzieciaki. Siadajcie. Miło cię widzieć z powrotem Tini, jak się trzymasz?

- Dziękuję, dobrze. Pana też miło widzieć - uśmiechnęła się Martina.

Po tych słowach rozpoczął się temat wycieczki. 

- Wyjazd jest w piątek o 6 rano spod szkoły. O 7 mamy samolot do Paryża i stamtąd metrem dojedziemy do hotelu. Jeszcze togo samego dnia zwiedzimy okolicę, a potem się zobaczy. Do środy muszą do mnie wpłynąć pieniądze, a teraz zaczynamy lekcję.

__________

Krótki :) ale już jutro następny :)

W ankiecie wyszło, że chcecie, żebym pisała tylko z perspektywy Tini i Jorge, ale będę pisała jak wcześniej. Nikoletta W słusznie zauważyła, ze skupiłam się głównie na Jortini. Nie było to wyłącznie przez porwanie, ale pisząc tylko z ich punktu widzenia nie mogłam opisać przemyśleń i uczuć innych bohaterów. Jeśli macie jeszcze jakieś zastrzeżenia, piszcie w komentarzach. To pomoże mi ulepszyć moją historię, bo przecież pisze dla Was :) Wasze sugestie są dla mnie bardzo ważne :)

Kocham Was :*