Rozdział 52

Tini

Po kilkunastu metrach doszłam do rozgałęzienia i nie pamiętałam skąd przybiegłam... Obie dróżki wyglądały tak samo! Usiadłam na przewróconym drzewie, podkuliłam nogi i rozpłakałam się. Myślałam, że Jorge jest tym jedynym... Jak mogłam się tak pomylić?!

Nie wiem, jak długo tak siedziałam, ale ręce i nogi miałam zimne jak lód i cała się trzęsłam. Po chwili usłyszałam głos Jorge:

- Tini! TINI!

Słyszałam, że się martwi i chciałam krzyknąć, gdzie jestem, ale nie mogłam. Nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Wstałam i szłam za jego głosem. Z jakiegoś powodu wiedziałam, że powinnam z nim porozmawiać i dać mu wszystko wyjaśnić. Przez drzewa mignęła mi biała koszulka, więc poszłam w tamtym kierunku. Gdy wyjrzałam zza drzew, zobaczyłam Jorge siedzącego na trawie z głową schowaną w dłoniach. Łzy znów napłynęły mi do oczu. On płakał. Szybko podjęłam decyzję, co robić. Wyszłam z drzew, uklękłam obok niego i go przytuliłam.

- Martina?

Nic nie powiedziałam, tylko mocniej go ścisnęłam. Oczywiście rozpłakałam się jeszcze bardziej... Zresztą tak jak Jorge.

- Przepraszam Tini. Powinienem ci o niej powiedzieć, ale nie miałem pojęcia, że przyjedzie. Myślałem, że jasno jej dałem do zrozumienia, że nie chcę jej widzieć. Tini, kocham tylko ciebie. Bardzo cię przepraszam. Wybaczysz mi? - zapytał i spojrzał na mnie zaczerwienionymi oczami.

- Oczywiście, że tak - wychrypiałam.

Jorge uśmiechnął się i przytulił mnie mocno.

Wstaliśmy i poszliśmy do domku. Jorge miał GPS w telefonie. Przy ognisku siedzieli wszyscy nasi przyjaciele. Dziewczyny wtuliły się w chłopaków, Facundo chodził w tę i z powrotem, a Monica siedziała nadąsana poza zasięgiem ogniska.

- TINI! - wrzasnęła Lara, odskoczyła od Diego i podbiegła razem z innymi. - Nigdy więcej tak nie rób! - rozpłakała się mi w ramię.

Wszyscy po kolei mnie ściskali i całowali. Ja też się cieszyłam, że znów ich widzę. Za nami rozległy się oklaski.
- Suuper. Nasza gwiazda wróciła. Wszyscy skaczemy z radości - powiedziała ironicznie Monica.
- O co ci chodzi? - zapytałam, a ona spojrzała na mnie jadowicie.
- Jorge będzie mój - syknęła.

Jorge
Poczułem jak coś we mnie wrze. Jak ona może tak mówić do mojej Tini?!
- Miałaś swoją szansę i ją zmarnowałaś. Teraz jeśli możesz wynoś się. Chcemy się dalej bawić - powiedziałem i objąłem Tini ramieniem.
Monica spojrzała na każde z nas i powiedziała:
- Jeszcze mnie popamiętacie - odwróciła się na pięcie i poszła.
Usiedliśmy dookoła ogniska i zaczęliśmy śpiewać. O 3 w nocy położyliśmy się w śpiworach. Ja spałem z Tini. Jeden śpiwór był dla nas za ciasny, więc rozłożyliśmy go na trawie i przykryliśmy się drugim jak kołdrą. Martina zasnęła bardzo szybko. W końcu tyle się dzisiaj wydarzyło... Patrzyłem jeszcze chwilę na mój skarb i sam zasnąłem.

Następnego dnia
Lodo
Obudziłam się i poczułam, że do kogoś się przytulam. To był Xabi. Chciałam cicho wstać, tak, żeby go nie obudzić, ale jak tylko się ruszyłam usłyszałam w uchu:
- Zostań jeszcze chwilę.
Poczułam, że się rumienię. Podkochiwałam się w nim odkąd pojawił się w naszej szkole. Zawsze zachowywaliśmy się jak przyjaciele, ale czułam do niego coś więcej, a teraz nie chce żebym szła! Możecie sobie wyobrazić moją radość! Jednak nie trwała ona długo. Okazało się, że Diego i Maxi wstali jako pierwsi i postanowili nas obudzić. Wszyscy wstali cali morzy, a chłopacy tarzali się po trawie z wiadrami w rękach. Po śniadaniu zaczęliśmy zwijać nasz obóz. Ja musiałam wracać do domu pomóc mamie przygotować obiad dla cioć i wujków.
- Może mógłbym pomóc? - zaproponował Xabi.
- Jeśli chcesz - uśmiechnęłam się.
Tini umówiona była na zakupy z mamą Jorge, a Lara, Cande i Mechi jechały na konie, jak w każdy piątek. Chłopacy mieli jakiś kolejny "superważny mecz". Po godzinie wszyscy byliśmy gotowi do odjazdu. Zapakowaliśmy  się do minivana i wróciliśmy do miasta.

Pani Blanco
Gdzie oni są? Mama Tini jest u nas od godziny i obie zaczęłyśmy się martwić o nasze dzieci. A jeśli coś im się w tym lesie stało?
- Na miłość boską, uspokójcie się. Zaraz tu będą - powiedział mój mąż lekko zirytowany. Uważał, że Jorge jest już na tyle dorosły, że sam może o siebie zadbać i zacząłby się martwić dopiero następnego dnia po jego zniknięciu. A wtedy mój mały synek leżałby już w jakimś rowie... Nie! Spokój! Na pewno nic im nie jest i zaraz przez te drzwi wejdą uśmiechnięci Jorge i Tini, i pójdziemy na zakupy, a potem na kolację. Usłyszałam samochód na podjeździe. Zadowolona pobiegłam do drzwi, ale gdy je otworzyłam, nie zobaczyłam ani Jorge, ani Martiny, ani żadnego z ich przyjaciół...


___________
Może być? :)
Przepraszam, że tak późno...